شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم

                         خدا حافظ ولی هر گز نخواهی رفت از یادم

خداحافظ واین یعنی در اندوه تو می میرم

                         در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی ارد

                        وبرف ناامیدی برسرم یکریز می بارد

خدا حافظ بدون تو گمان کردی که می مانم؟....

چشم به راهم تا که بازگردی...

هی فلانی بیا از خودت یه مجسمه بساز اونطوری که می خوای نه اونطوری که هستی
اینطوری احساس حماقت نمی کنی
چون این چیزی که هستی هیچی باسه ی افتخار کردن نداره
هیچی .
باور کن  
باسه اونی که خیلی از خود راضی هست ...

قلبی که به هر لحظه دو صد عشق پذیرد

بگذار ... آن قلب از اندوه بمیرد

بی عشق و محبت نتوان زیست ولیکن

یک دل نتواند دو محبت بپذیرد

خرسند شدیم از اینکه امروز  

رنگی دگر است .... نه رنگ دیروز

تا شب نشده رنگ دگر شد    

 گفتند از این نکته هزار نکته... بیاموز

 فریاد زدیم که چرخ گردون     لیلا تو نداده ای به مجنون

فریاد برامد آنکه خاموش

کم داد اگر نگیرد افزون  ...

خاموش شدیم و در خموشی رفتیم سراغ می فروشی

فریاد زدیم دوای ما کو گویند دواست باده نوشی

هشیار نشد مگر که مدهوش این بار گران بگیرم از دوش

آرام کنار گوش ما گفت ..

این بار گران تو مفت مفروش .

از خود به کجا شوی  تو پنهان ؟

از خود بکجا شوی گریزان ؟ بیداری دل چونین مخابان .

سخت آمده است مبخش آسان ...

هشیار شدیم از اینکه هستیم .

رفتیم و در میکده بستیم .

با خود به سخن چنین نشستیم

ما باده نخورده ایم و مستیم ؟

مسجد سر راه . از آن گذشتیم .

بر روی درش چنین نوشتیم .

در میکده هم خدای بینی  با مرد خدا اگر نشینی .

آیینه پرسید که چرا دیر کرده است ؟

 نکند دل دیگری او را سیر کرده است؟

خندیدم و گفتم : او فقط اسیر من است تنها دقایقی

چند تأخیر کرده است ...

گفتم امروز هوا سرد بوده است

 شاید موعد قرار تغییر کرده است

خندید به سادگیم آیینه

و گفت احساس پاک ، تو را زنجیر کرده است

 گفتم از عشق من چنین سخن مگوی

 گفت خوابی ، او سال‌هاست که دیر کرده است ...

 در آیینه به خود نگاه می‌کنم ...

 آه!

 عشق تو عجیب مرا پیر کرده است ...

راست گفت آیینه که :

 منتظر نباش او برای همیشه دیر کرده است .... .

یا حق

 بازیچه دست یار بودن عشق است

در پنجه خود شکار بودن عشق است

در محکمه ای که یار قاضی باشد

محکوم طناب یار بودن عشق است

           میروم شاید‎ ‎فراموشم کنی

                  با فراموشی هم اغوشم کنی

                             میروم از‎ ‎رفتنم شادباش‎

                                  از عذاب دیدنم ازادباش

                                               گرچه تو‎ ‎تنها تر از‎ ‎من میشوی     

                                                             آرزو‎ ‎دارم شبی عاشق شوی

                                                                          ارزو دارم بفهمی درد را‎

                                                                                حاصل برخوردهای سرد را